14 yıl önce üniversite sınavına girecek ablasına form almak için evden çıktı, geri dönmedi

Ankara‘nın Sincan ilçesinde 14 yıl evvel kaybolan Melike Toyguncu’nun ailesi, kızlarının bulunmasını istiyor. Acılı anne Fatma Toyguncu, kızlarının meyyit ya da canlı bulunmasını istediğini belirterek, “Ben yavrumun ‘anne’ demesini özledim. Benim konutumun kolonuydu. Benim konutumun kolonları Melike’mden sonra çöktü. Biz hayat yaşamadık, biz bittik” halinde konuştu.

14 yaşındaki Melike Toyguncu, Ankara’nın Sincan ilçesinde 18 Ocak 2011 tarihinde üniversite imtihanına girecek olan ablası Şerife’ye form almak için meskenden çıktı ve bir daha geri dönmedi. Ailesi çabucak yetkililere başvurdu ve olayla ilgili soruşturma başlatıldı. Yapılan incelemeler sonucu dört sanık hakkında dava açıldı. 2015 yılında karara bağlanan dava Yargıtay tarafından bozuldu ve 2018 yılında tekrar görülmeye başlandı.

“Öldüyse ölüsünü, diriyse dirisini getirsinler bana”

Karara reaksiyon gösteren ve yaklaşık 10 aydır Antalya’da yaşayan anne Fatma Toyguncu ve baba Mahmut Toyguncu, adaletin yerini bulmasını istiyor. Kızlarının eşyalarıyla avunan ve gözyaşları içinde konuşan Fatma Toyguncu, mahkeme kararının bozulmasını beklediklerini ve kızlarının bulunması için yardım istediklerini belirtti.

Fatma Toyguncu, kızının kaybolduğu günü anlatırken şunları söyledi: “Benim yavrum Melike Toyguncu 14 yaşına yeni girmişti. O gün ablası için form almaya çıkmıştı ve bir daha dönmedi. Kızımın bir konutta 53 gün boyunca tutulduğu eksper raporuyla ispat edildi. Meskende tişörtü, saç tokası ve saç telleri bulundu. DNA incelemesi yapıldı ve kızımın o konutta olduğu katılaştı. Lakin kızımı bulamadılar. Çekip gitti, bir gece bile kalmadı diyorlar. Çok kanıt var. Benim yavrumun elindeki telefonunu kullandılar. Taş yarıldı içine mi girdi dört kişinin ortasında. Nerede benim yavrum? Nerede ben niçin sarılamıyorum, niçin öpemiyorum, niçin koklayamıyorum ben yavrumu? Benim yavrum bulunmadan sanıklara özgürlük yolu açıldı. Ben artık kızımın bulunmasını istiyorum. Ölüyse ölüsünü, diriyse dirisini getirsinler bana.”

“Ölmeden bir kez bağrıma basayım”

Anne Toyguncu, kızının kaybolduğu günden beri her gün bir umut beklediğini, çocukluk eşyalarını, taraklarını ve kıyafetlerini sakladığını belirterek, “Ben yavrumu okutacaktım, onu topluma kazandıracaktım. Lakin hayatım çalındı. Kızımın kokusunu özledim. Ben yavrumun elbiselerini atamadım. Onun tarağını saklıyorum, bebeklik giysilerini saklıyorum. Benim hayatım çalındı, Melike’min çalındı. Ne yaşadı, ne yedi ne içti. Kimden ne gördü, şiddet mi gördü, dayak mı yedi, sopa mı yedi? Çok kötülüklere maruz kaldı. Duyulsun, benim sesim duyulsun. Kâfi ben evladıma kavuşayım. Benim yavrum Melike’m, bulunsun. Yeter! Ölmeden bir kez bağrıma basayım” dedi.

“Anne demesini özledim”

Gözyaşları içinde konuşmasına devam eden anne Toyguncu, “Ben yavrumun ‘anne’ demesini özledim. Onun cildini özledim. Gözlerini özledim. Kâfi, tükendik artık biz. Benim konutumun kolonuydu. Benim konutumun kolonları Melike’mden sonra çöktü. Biz hayat yaşamadık. Biz bittik. Tahminen benim yavrumdur diye 18 mezar açıldı, Melike’m hiçbirinde çıkmadı” diye konuştu.

“14 yıldır adalet arıyoruz”

Melike’nin babası Mahmut Toyguncu ise mahkeme sürecinde adalet beklediklerini fakat beklenen kararın çıkmadığını tabir etti. Üzerinde “Melikem Kayıp” yazılı tişörtüyle konuşan baba Toyguncu, şunları söyledi:

Fatma ve Mahmut Toyguncu, kızlarının kayboluşunun 14. yılında hala bir umutla bekleyişlerini sürdürüyor. Ellerinde Melike’nin çocukluk fotoğrafları, eşyaları ve oyuncaklarıyla oturdukları odada, her yeni günde kızlarından bir haber almayı beklediklerini söylüyorlar. – ANTALYA