Görme Engelli Hacı Yılmaz: Yazmak Hayata Tutunmamın Yolu

Kocaeli’de yaşayan yüzde 93 görme engelli Hacı Yılmaz, hayata yazarak tutundu. 2009 yılında görme duyusunu kaybettikten sonra sıkıntı günler yaşayan Yılmaz, ilerleyen yıllarda ise kas hastalığı olarak bilinen distoniye yakalandı. Lakin hiçbir mani Yılmaz’ın yazma tutkusunun önüne geçemedi.

Hacı Yılmaz (66), 2009 yılında geçirdiği bir rahatsızlık sebebiyle görme duyusunu kaybetti. Bu olaydan sonra hayatı değişen evli ve 3 çocuk babası Yılmaz, dışarı çıkamaz hale geldi. Çok güç günler yaşayan Yılmaz, ilerleyen yıllarda ise kas hastalığı olarak bilinen distoniye yakalandı. Yaşadığı bu zorluklar, vakitle onu yazı yazmaya yönlendirdi. Hikayeler ve şiirler yazmaya başlayan Yılmaz’a sözler adeta bir ilaç oldu. Yazdıkça konuşma zahmeti çeken Hacı Yılmaz’ın vakitle tabiri daha akıcı hale geldi. Bu zamana kadar iki kitabı basılan Yılmaz, yazmayı hiç bırakmayacağını söyledi.

“Karanlık içinde yaşıyorum”

Yaşadığı sıkıntı günleri anlatan Yılmaz, görme duyusunu kaybettikten sonra hayata adapte olmanın çok güç olduğunu belirterek, “15-16 yıl evvel gözlerime bir hastalık geldi. Tabipler dermanı olmadığını söyledi. Retinam yandı, kimseyi tanıyamıyorum. Herkesi tıpkı görüyorum, büsbütün karanlık içinde yaşıyorum. Bu yüzden dışarı çıkmam çok sıkıntı oluyor” dedi.

“Hastanede yatarken bile yazıyordum”

Sadece görme engelli olmadığını, ayrıyeten parkinson kümesi hastalıklardan biri olan distoniye de yakalandığını anlatan Hacı Yılmaz, bu süreçte yazının kendisi için bir tutunma noktası olduğuna dikkat çekti. Yılmaz, “Konuşmakta zorluk çekiyordum fakat artık daha düzgünüm. Hastanede yatarken bile yazıyordum. Zira şiir yazma isteği ne vakit gelir bilemezsiniz. Gece saat 00.00’da da gelir, sabah 07.00’de de gelir. Şiir yazmanın kolay bir iş olmadığını gördüm. Hikayeler, şiirler yapmaya çalışıyorum” diye konuştu.

“Şairlerden özür dilerim, ben yalnızca hayata bağlanmaya çalışıyorum”

Yaşadığı tüm zorluklara karşın pes etmediğini söyleyen Hacı Yılmaz, kelamlarına şöyle devam etti:

“Şairlerden özür dilerim. Ben onlar üzere şair değilim, hayata bağlanmaya çalışıyorum. Amerika ve Kanada’da hastalığımın ilacı var ancak satılmıyor. Avrupa’da pek görülmeyen bir hastalıkmış. Ancak ben pes etmiyorum, inancımı kaybetmiyorum. Allah’a şükürler olsun inanıyorum. Kendime ‘İnancını kaybetmeyeceksin hiçbir vakit, sen yapacaksın’ diyorum. Zorluklara karşın yazarak hayata bağlandığımı hissediyorum. Tüm insanlara da bunu tavsiye ediyorum. Beşerler da ‘Benim işim bitti’ demesin, dört satır da olsa bir şeyler yazsınlar. Benim şiirlerimi okuyan biri olduğunda çok keyifli oluyorum, duygulanıyorum. Bunlarla hayata bağlanıyorum”

“Kalem insanı, beşere baktıran nesnedir”

Yılmaz, yazının ve kalemin gücüne inandığını da vurgulayarak, “Kalem benim için bir silah değil, insanları birbirine yaklaştıran bir araç. Kalem insanı, beşere baktıran objedir. Toplumla temasımı kalem sayesinde kuruyorum. İçimizdeki kalem sevgisini eksik etmeyeceğiz. Sevgimizi herkese göstereceğiz. Hayatımın sonuna kadar yazmaya devam edeceğim. Şayet birileri dayanak olursa çok daha hoş şeyler üretebilirim. Hatta hiçbir şey yapamıyorsanız, annenizin babanızın günlük yaşantısını yazın, onların verdiği emeği kaleme alın. azmak beni hayata bağlayan tek şey” halinde konuştu. – KOCAELİ